؟

Günaydın, dün iğrenç bir gün geçirdim... Neden biliyor musun? Falcıya gittim dün:) Beni o kadar çaresiz bırakıyorsun ki, birinden bir şey duymak istiyorum senle, bizli ilgili... Bana benle sadece bir amaç doğrultusunda görüştüğünü söylemesiyle beraber ağlamaya başladım. Biliyorum tahmin ediyorsun. Söyledikçe, anlattıkça daha çok ağlamaya başladım. Ordan çıktığımda ağlamaktan kendimi kaybetmiştim. Konduramıyordum, hala beni biraz olsun sevdiğini düşünmek istiyordum. Yok... Yoktu. Resmen beynim akarcasına ağladım Berk, o kadar çaresiz hissediyordum ki kendimi. Senden tek bir laf yeterliydi mutlu olabilmem için, arkadaşlarımsa bana kızıyordu hakaret derecesinde. Hala sana nasıl sadık kalabildiğime inanamıyorlardı. Görüşmememi istediler, yapamadım. Hiç olmasa senle bu konuyu konuşmamı istediler. Ama biliyordum, yine susacaktın ya da senden kötü bir şey duyacaktım. Buna cesaretim yoktu. Yine geri çekilmeyi seçtim, gece ağlayarak uyumayı denedim. Arkadaşlarım yanımda olmaya çalışıyor, kızma. Anlatıyorum diye kızma, 3 yıldır onlar olmasaydı hayatım mahvolmuştu. Yine, seni kendi haline bırakacağım, susacağım. Nereye kadar böyle gidecek bilmiyorum. Artık bu bloga tüm düşüncelerimi en kısa sürede yazmak istiyorum, çünkü son çok yakın sanki ve sana bunları eksiksiz anlatmak istiyorum. Seni seviyorum sevgilim...