Şiirlerle ''biz''

Sevgilim, dün akşam dışarda bi yerde oturuyorduk arkadaşlarımla. Birden ayrıldığımız zamanlarda dinlediğim o şarkı çaldı. Ne yalan söyleyeyim, bu ara biraz daha sakin günler geçiriyordum daha az düşünüyordum. Belki beynim bile yoruldu artık, bu kadar yoğunluğu kaldıramıyor. Ama rüyalarım bitmiyor, her sabah senli bir sabaha uyanıyorum. Bir şeyler görüyorum ama uyandığımda hatırlamıyorum hiçbir şey:( Gün boyu ne gördüm diye zorluyorum kendimi. Belki de bilinçaltımın gördüğü rüyalardan biri değildir diye kendimi avutmak istiyorum. Neyse, o şarkının çalmasıyla beraber aklıma çok şey geldi, döküldüler resmen hafızamdan. Eski telefonumu buldum hemen, ses kayıtlarında senin benim için yazdığın o şiire rastladım... Sen şiirleri seversin, yazarsın da... Bir gün bana bir şey olursa şiirlerimi yayınlayın yazmıştın :(  Yoksun biliyorum ama bir yerlerde belki birilerinin yanında nefes aldığını biliyor olmaya bile razıyım sana bir şey olmasındansa. Yazdığın şiiri güzel bir ses tonunla okumuştun. 2 3 ay öncesi miydi hatırlamıyorum ama deden vefat etmişti. Bir dedene yazdığını okumuştun bir de bana yazdığını okumuştun. Bana yazdığın şöyle başlıyordu, ''seninle aynı şehirde olamamak üzüyor beni, seni aradığımda kapıyı aç diyememek belki de,  uçakla bir saat otobüsle 14.. Ya hep olsun ya hiç, ortada olmasın sakın. en üst noktada iste, istiyorum diyebil. isteyebil ki ben de bileyim bu kız gelecek benle olacak, diyebilmeliyim her hikayemde. Evet hikaye yazmayı severim ama romana da aşığım ben, senin yanında kalmam gibi bir şey bu. Kısa film de severim ben, nasıl roman da çıktıysa ortaya şimdi de uzun metrajlı film gibi başı belli olsun sonu değil konusu da malum senle biz. Artık zaman gösterir, derim ben. Ya komedidir ya dram, bu film bitmez sen bana varmadan....'' Ortadayız işte Berk, ne başladı ne bitti,  ne hiç oldu ne de hep oldu...