told me everything by saying ''nothing''

Yaklaşık 10 dakikadır gözümü ayırmadan yeni yüklediğin fotoğrafına bakıyordum...Bir an o kadar yabancı geldin ki, çok tuhaf bir his içindeydim. 3 yıldır beraber olmaya çalıştığım kişi.... O mu, nasıl ya falan dedim. Bu his senle ilk buluştuğumuzda hissettiğim şey gibi çok tuhaftı. O günü hatırladım, Eskişehir'e yaklaşınca kalbim küt küt atıyordu. Beni içerde garda bekliyordun. Oturuyordun beni görünce ayağa kalktın ve bana doğru yürümeye başladın. Yüzünde yine o gülümsemen vardı, lisedeki hocanın da sana dediği gibi dalga geçer gibi tuhaf bir gülümsemen var ya hani:) Elimi kolumu nereye koyacağımı bilememiştim, sana bakmak istiyordum ama bir yandan da bakamıyordum:)  O an sarılmak istemiştim, çekiniyor muydun bilmiyorum sadece yanak yanağa öpüşmüştük. Tüm yol boyunca elin omzumdaydı bir an bırakmadın. Konuşuyordun ama benim sesim bile çıkamıyordu Berk.:) Çıksa da detone falan oluyordum. :D Duymuyordum bile dediklerini heyecandan, sadece ''boyun uzunmuş senin yaaa'' dediğini hatırlıyorum:)  Bir de itiraf etmeliyim ki, ne zaman senin yanında olsam saçmalıyorum:( Şapşallaşıyorum resmen. Ama sen hep konuş, ben hep dinlerim seni...Sesin bana huzur veriyor resmen, başımı omzuna koyup saatlerce öyle durabilirim, yanında uyuyabilirim. Ama yıllar en çok seni değiştirdi sevgilim...En çok sen.